အပိုင်း ၃၄ ငါ့ရဲ့အဘွားက သင်ပေးခဲ့တာ။
ပြတင်းပေါက် အဟကြားဟာ ကြီးသထက်ကြီးလာပြီးနောက် ထိုသရဲငယ်၏ ပိန်ပါးသောကိုယ်ကို ရှေ့နောက် တတွန့်တွန့် သွားနိုင်အောင် ခွင့်ပြုပေးသလို ဖြစ်သွားသည်။
နင်မုန့်ဟာ ကြားနေရသော ဆူညံသံများကြောင့် တုန်ယင်နေသည်။ သို့ရာတွင် သူမကိုယ်တိုင်လည်း သိချင်စိတ် ပြင်းပြနေသည်။ ကိုယ်ပေါ် စောင်ခြုံထားရင်းမှ ကြည့်ချင်စိတ် ပြင်းပြလာသည့်အတွက် မျက်လုံးတစ်ဝက်ကိုသာ ဖော်ပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
သရဲငယ်၏ ကိုယ်ဟာ ထူးခြားစွာ သေးငယ်ပြီး သူမလက်မောင်း အရှည်လောက်ပင် မရှိချေ။ ထို့အပြင် ပြားကပ်နေသေးသည်။ သုံးဖက်မြင် အမြင်နှင့်သာ မကြည့်လျှင် သူမက စက္ကူရုပ်ဟုသာ ထင်မိလောက်သည်။ သူမက စနစ်ကို မေးလိုက်သည်။
“ဒါက ဘာလုပ်ချင်တာလဲ။ ငါ့ကို လာစားမလို့လား”
စနစ်က တစ်ခဏခန့် တွေးတောပြီးနောက် ပြန်ဖြေသည်။
“သူက သိချင်စိတ် ပြင်းပြလို့ တစ်ချက် လာကြည့်တာ ဖြစ်လောက်ပါတယ်”
နင်မုန့်ဟာလည်း ထိုတုံ့ပြန်မှုကြောင့် ကြောင်သွားသည်။
“ဘာကို သိချင်စိတ် ပြင်းပြစရာ ရှိနေလို့လဲ။ ငါက ကြောင်တောင်တောင် လူလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာများ ကြည့်စရာ ရှိလဲ”
သူတို့ စကားပြောနေစဉ်တွင် ထိုသရဲငယ်လေးဟာ နောက်ဆုံးတွင် အခန်းထဲသို့ အပြည့်အဝ တိုးဝင်နိုင်သွားသည်။
နင်မုန့်ဟာ ထိုသရဲငယ်လေး ပေါ်လာကြောင်း မြင်သောအခါ ပြုံးလိုက်သည်။ သူဟာ အရုပ်ဆိုးသော အိုဟောင်းနေသည့် အရုပ်တစ်ရုပ်နှင့် တူသည်။ ကြောင်တောင်တောင် အဝတ်များကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး မျက်စိစူးစေသေးသည်။
ပြတင်းပေါက်မှ ထိုသရဲလေးဟာ ခုန်ချလာကာ အခန်းထဲတွင် ပတ်လျှောက်တော့သည်။ သူ၏ နဂိုက ပြားကပ်နေသော ကိုယ်ဟာလည်း အသားပြန်ပြည့်လာပြီး လုံးဝိုင်းသည့် ခပ်ဝဝ အရုပ်ကလေးကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့ရာတွင် ရုပ်ဆိုးနေသေးသည်။ အသားအရေဟာလည်း သရဲမှန်း သိသာအောင် ဖြူစုတ်လွန်းနေသည်။
နင်မုန့်ဟာ သူမကိုပင် ဂရုမစိုက်ဘဲ အခန်းထဲ လျှောက်ပတ်ပြေးနေကြောင်း မြင်သောအခါ သူမ နှလုံးသားထဲမှ ထိတ်လန့်မှုကို တွန်းဖယ်လိုက်နိုင်သွားသည်။ ကိုယ်တိုင်ပင် ပဟေဠိဖြစ်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဘယ်လိုသရဲမျိုးက ဒီလို ပုံစံရှိတာလဲ”
စနစ်က ရှင်းပြသည်။
“ဒါက အရိုးရှင်းဆုံး အနိမ့်ဆုံး သရဲငယ်လေးပါပဲ။ သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ် မရှိတော့ တခြားသူတွေရဲ့ အမိန့်အတိုင်း နာခံကြတယ်”
ဆိုလိုသည်မှာ သူဝတ်ထားသော ဝတ်စုံများကို တခြားသူများက ပြင်ဆင်ထားပေးခြင်း ဖြစ်လောက်လေသည်။ နင်မုန့်က အလွန်အံ့ဩသွားသည်။ မည်သို့သော လူမျိုးက သရဲများကို ဝါဂွမ်းအပေါ်ထပ်အင်္ကျီနှင့် ကြောင်တောင်တောင် အရောင်မျိုးကို တွဲဆက်ကာ ချုပ်ဝတ်ပေးထားပြီး ပါးပြင်ကို နီရဲသောပန်းသီးနှင့် တူအောင် လုပ်ပေးထားကြောင်း နားမလည်နိုင်တော့ချေ။
တကယ်ကို မတွေးမိလောက်အောင်ပါပဲ။
ထိုသရဲငယ်လေးက အခန်းထဲတွင် ခဏတဖြုတ် ပတ်ပြေးနေပြီး သူ၏လုံးဝိုင်းသော ကိုယ်လေးက ဆက်တိုက်ပင် ရွေ့လျားနေသည်။ ထို့နောက် သူ၏ခြေလက်များဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ် ကုန်းတက်ပြီးနောက် စားပွဲပေါ် လဲချကာ ထိုပေါ်တွင် တင်ထားသော ပစ္စည်းများကို လှမ်းကြည့်သည်။ နင်မုန့်ဟာ သူမ၏ ဂူငယ်လေးအထဲမှ ထွက်လာပြီးနောက် ဂရုတစိုက်ဖြင့် တံခါးထံသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ လျန်ဖုန်းမိန်နှင့် ဒီညအတူအိပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သို့သော် သူမ မမျှော်လင့်ထားသည်မှာ ထို့နောက် တစ်ခဏတွင် ထိုသရဲငယ်လေးဟာ ရုတ်တရက် သူမဘက် လှည့်ကြည့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
တံခါးဝတွင် ပုန်းနေသော နင်မုန့်က မည်သည့်ကြွက်သားကိုမျှ မရွေ့ရဲတော့ချေ။ ထိုသရဲငယ်လေး သူမထံ လှမ်းလာသော ခြေလှမ်းတိုင်းက သူမ၏ခြေထောက်များကို ပျော့ကျသွားစေပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျမတတ် ဖြစ်သွားစေသည်။ ထိုသရဲငယ်လေးဟာ လက်မောင်းလေးကို ဆန့်လျက် သူမကို တွန်းလာသည်။
နင်မုန့်က တံထွေးမျိုချလိုက်သည်။ သူ လုပ်ချင်သည့်အတိုင်း လုပ်ခွင့်ပြုထားသည့်အတွက် သူမ၏ညဝတ်ဝတ်စုံကိုပင် မ,လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ အဆုံးတွင် သူမက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ လက်ညှိုးသုံးကာ ပြန်တို့လိုက်သည်။
ထိုသို့အတို့ခံရသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုသရဲငယ်လေးဟာ ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်တန့်သွားသည်။ သူ၏ပန်းသီးကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော ပါးပြင်များဟာ ပြားကပ်သွားလေရာ ပို၍ပင် အရုပ်ဆိုးသွားသည်။ စနစ်က ရုတ်တရက် ပြောလာသည်။
“မင်း သူ့ကို ခြောက်လိုက်ပြီ”
နင်မုန့် “…”
ဒီမှာ ကြောက်လွန်းလို့ ငိုချင်နေတာ ငါပါ။
သရဲငယ်လေးဟာ အနည်းငယ် သိချင်စိတ် ပြင်းပြလွန်းပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားတတ်သူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူဟာ ငယ်ရွယ်ချိန်ကတည်းက ထိုသို့ အဝတ်အောက်များ လိုက်ချောင်းကြည့်ရခြင်းကို သဘောကျနှစ်ခြိုက်နေလျှင် အရွယ်ရောက်လာသည့်အခါ ဆိုးရွားသွားပေလိမ့်မည်။
သို့သော် သူမက မမျှော်လင့်ထားသည်မှာ ကြောင်အသွားသော သရဲငယ်လေးက ရုတ်တရက် သူ၏နီရဲနေသော နှုတ်ခမ်းများကို ရှုံ့မဲ့ပြီး သူမထံမှ ထွက်ပြေးကာ ကုတင်အနောက်တွင် သွားပုန်းလျက် လျှို့ဝှက်စွာဖြင့် ပြန်ချောင်း ကြည့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
စိတ်ဝင်တစား လိုက်ကြည့်မိသော နင်မုန့်ကပင် ချစ်စရာကောင်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
အချိန်မည်မျှ ကုန်လွန်သွားမှန်း မသိအောင် ကြာညောင်းသွားပြီးနောက် သရဲလေးဟာ နောက်ဆုံးတွင် ပြန်လျှောက်ထွက်လာကာ ပြတင်းပေါက်ပေါ် တစ်ဖန်ကုန်းတက်သည်။ သူ၏ကိုယ်ဟာ လေထဲတွင် တောက်လျှောက် ပြားကပ်သွားပြီးနောက်တွင် ပြတင်းပေါက် အဟကြားမှ တိုးဝင်ကာ အပြင်သို့ အသားကုန်ထွက်လျက် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
နင်မုန့်ဟာ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်အေးသွားသည်။
ဘယ်မိသားစုက သရဲက ငါ့ဆီ လာလည်တာလဲ။ ငါ့မှာသာ လုံလောက်တဲ့သတ္တိမရှိရင် ဒါကြောင့် ကြောက်လွန်းလို့ သေသွားလောက်ပြီ။ ကံကောင်းစွာနဲ့ ဒီသရဲလေးက လူတွေကို မခြောက်တတ်ဘူးပဲ။
သူမဟာ သူမ၏ထုံထိုင်းနေသော ခြေထောက်ကို တစ်ချက် ဆိတ်လိုက်ပြီးနောက် ပြတင်းပေါက်ကို ခပ်တင်းတင်း ပိတ်လိုက်ပြီး လိုက်ကာများကို ဆွဲချလိုက်ကာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သော မျက်နှာ တုန်ယင်နေသော ကိုယ်ဖြင့် အိပ်စက်ရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ သူမ မနက်ဖြန် အတန်းတွင် ငိုက်နေလောက်လေပြီ။
ပြတင်းပေါက်ပေါ်မှ ခုန်ချလိုက်သည့် သရဲလေးဟာ မြေပြင်သို့ ပြုတ်ကျသွားသည်။ သို့သော် သူ ခြေပြန်ရပ်လိုက်ချိန်တွင် ဘာမှမဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။ တစ်ခဏခန့် ကြောင်အနေပြီးနောက်တွင် ဖြည်းညင်းစွာဖြင့် အပြန်လမ်းကို ဦးတည်တော့သည်။
ကောင်းကင်က မှောင်မဲနေသည်။ လမ်းပေါ်တွင် လူတစ်ယောက်သာ လမ်းလျှောက်နေသေးလျှင် မီတာဝက်ခန့် ရှိသော ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက်ဟာ လူရှင်းနေသော လမ်းတွင် လျှောက်သွားနေခြင်းကို မြင်နိုင်လောက်လေသည်။ လရောင်ဟာ လမ်းပေါ် ဖြာကျနေသည်။ သူ၏အိမ်ပြန်လမ်းဟာ ထင်ရှားနေတော့သည်။
…
စံအိမ်မှ ပြတင်းပေါက်က ပွင့်သွားသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော ညမီးအိမ်ဟာ ပြတင်းဘောင်နားတွင် ရပ်နေသော မျက်နှာတစ်ခုအပေါ် ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်။ ထိုမျက်နှာတွင် နီရဲသော ပါးလေးများနှင့် နီရဲသော နှုတ်ခမ်းရှိပြီး အသားအရေဟာလည်း ဖြူဆုတ်နေသည်။
သရဲငယ်လေးဟာ ပြတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် ကုပ်တက်ရန် မနည်းရုန်းကန်ရရှာသည်။ ထို့နောက် အောက်သို့ တစ်ဖန် ပြန်ခုန်ချလိုက်သည်။ သူက အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ မတုံ့ပြန်နိုင်ဘဲ နေရာတွင်သာ မှင်တက်စွာဖြင့် ထိုင်နေမိသွားသည်။
လက်တစ်စုံဟာ သူ့ကို ထူမလာသည်။ သရဲလေးဟာ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ထိုလက်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ကာ တစ်ချိန်တည်းတွင် မကျေမနပ် ဖြစ်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့ကို ကိုင်လာသော ထိုလက်က လက်အိတ်ကို ချွတ်ထားလိုက်လျှင် ပိုကောင်းပေလိမ့်မည်။
ရှီချီဟာ သူ့လက်ကို ထိုသရဲက ပွတ်သပ်နေခြင်းကို ခွင့်ပြုထားလိုက်ပြီးနောက် အသံတိုးတိုးဖြင့် မေးသည်။
“မင်း ဘာမြင်ခဲ့လဲ”
ထိုစကားကို ကြားသောအခါ သရဲလေးဟာ ပါးစပ်ကို ဖွင့်ပြီးနောက် ရှေ့လျှောက်နောက်လျှောက် လျှောက်ပြန်သည်။ ဘာအသံမှ မထွက်လာသော်လည်း နားထောင်နေသောသူကမူ နားလည်သော အမူအရာမျိုးကို ပြလာသည်။
မြွေပါလေးက အသိုက်ထဲမှ ထွက်လာပြီးနောက်တွင် ထိုသရဲလေးကို ဝိုင်းပတ်ကာ ခုန်နေသည်။ ထိုသရဲလေးဟာ တူညီသော အမူအရာသာ ရှိနေသေးပြီး သူ လုပ်ခဲ့သော အကြောင်းအရာအားလုံးကို ပြန်လည်ပြောပြနေကာ သူ၏ပါးစပ်ပုံသဏ္ဌာန်ကမူ အမျိုးမျိုး ပြောင်းလဲနေတော့သည်။
ရှီချီ၏ အမူအရာက ပြောင်းလဲလာပြီးနောက် ခုတင်ဘေးတွင် သွားထိုင်ကာ ပြောသည်။
“မင်းရဲ့ခက်ခဲတဲ့ အလုပ်အတွက် ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်။ မင်းအခု ပြန်ပြီး အနားယူလို့ရပြီ”
သရဲလေးဟာ လက်ကလေးကို ပွတ်ကာ တံခါးဝမှ တွန့်ဆုတ်စွာဖြင့် တိုးထွက်သွားတော့သည်။ ရှီချီဟာ မြွေပါကို ပွတ်သပ်ပြီးမှသာ သူ၏လက်အိတ်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်လိုက်မိသည်။ မြွေပါ၏အမွေးများဟာ ရှည်နေပြီဖြစ်ပြီး အနီးကပ် ကြည့်လိုက်မည် ဆိုလျှင် အရင်းနားမှ အကွက်များကို ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်နေသေးသည်။ ထိုဖြစ်စဉ်က တစ်စုံတစ်ရာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အခြေအနေကို သတိရမိစေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတိရမိသွားစေသည်။
“ရှောင်ဟွမ်.. မင်းလည်း သူမကို မမြင်ချင်ဘူးလား”
ရှီချီက ဘာတွေးနေသည်မသိ ရုတ်တရက် လက်မောင်းထဲတွင် မြွေပါလေးကို ပွေ့လျက် အမြှီးလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ မြွေပါဟာ သူ ပြောနေသော စကားအကြောင်း မသိလေဘဲ ပွေ့ဖက်မှုကြားမှ ခုန်ထွက်သွားပြီး အသိုက်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ ဆက်အိပ်တော့သည်။ ရှီချီက လက်အိတ်ကို ချွတ်ပြီး စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ယူလိုက်သည်။ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော စာမျက်နှာတစ်ခုသို့ လှန်လိုက်ပြီးနောက်တွင် စာရွက်တစ်ရွက်ဟာ ပေါ်လာသည်။ ထိုစာရွက်ပေါ်တွင် စကားလုံး ရှစ်လုံးကို ရေးထားသည်။
.. ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်… စာကြိုးစားရမယ်။ နေ့တိုင်း တိုးတက်အောင် လုပ်ရမယ်။
အခြားလူတစ်ယောက်သာ ထိုစာကို မြင်လျှင် ခေါင်းပြုတ်ကျလုမတတ် ရယ်လောက်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော စာမျိုးကို သိမ်းထားခြင်းက ကြောင်တောင်တောင် နိုင်လောက်လေသည်။ သဘာဝကျကျပင် ရှီချီက ထိုအကြောင်းကို မတွေးပေ။ ရှီချီက ကျယ်လောင်စွာ အော်ဖတ်ပြီးနောက် သရဲငယ်လေး ဖော်ပြသော တုံ့ပြန်မှုအပါအဝင် တစ်နေ့တာလုံး၏ အဖြစ်အပျက်များအားလုံးကို ပြန်တွေးလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများက အနည်းငယ် ကော့တက်သွားသည်။
သူဟာ မတ်တပ်ထရပ်ပြီးနောက် စာရွက်တစ်ရွက်နှင့် ဘောပင်တစ်ခုကို ထုတ်ကာ မနက်ဖြန် ကျောင်းသို့ ယူသွားရန်အတွက် ထင်သာမြင်သာရှိသော နေရာတွင် ထားလိုက်သည်။ ဖုံးကွယ်ထားသော လျှို့ဝှက်ချက်များက သိပ်မကြာခင်တွင် ပေါ်လာပေလိမ့်မည်။
…
ကျောင်း၏ဒုတိယမြောက် တက်ရက်တွင် နင်မုန့်ဟာ မျက်ကွင်းညိုနေတော့သည်။
လျန်ဖုန်းမိန်ဟာ သူမတစ်ညလုံး နီးပါး ဂိမ်းထိုင်ဆော့နေသည်ဟု ထင်ပြီး နားရွက်ကိုပင် ဆွဲလုမတတ် ဆူပူတော့သည်။
“ကျောင်းက စနေပြီ။ နင်က တစ်ညလုံး နေနေတုန်းလား။ အတန်းထဲမှာ အိပ်ငိုက်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ငါနင့်ကို သတိပေးထားမယ်နော်၊ ဒါကို အခုချိန်ထိ နားမထောင်ဘူး”
နင်မုန့်ဟာ သူမ၏ဆန်ပြုတ်ကို ကုန်အောင်သောက်ပြီးနောက်တွင် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်ကာ ထွက်ပြေးတော့သည်။ လမ်းတွင် သူမက ကျောင်းသို့ ဦးတည်နေသော ကျောင်းသူကျောင်းသားအချို့နှင့် ဆုံသည်။ အချို့က တစ်ယောက်တည်း လာပြီး အချို့ကမူ နှစ်ယောက် သုံးယောက် အစုလိုက် ဖြစ်သည်။ အမျိုးမျိုးသော အစာသွပ်မုန့်များ ရောင်းသည့် မုန့်ဆိုင်များကလည်း လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ရှိသည်။ သူမက အတန်းသို့ ရောက်ချိန်တွင် လူတိုင်းနီးပါး ရောက်နေကြပြီဖြစ်သည်။
အမှန်အတိုင်း ဆိုရသော်.. လူအများစုဟာ ကျောင်းသို့ စောစောလာပြီး ကိုယ်တိုင် စာလေ့လာရန်၊ စာစောစောဖတ်ထားရန် ကြိုးစားကြလေသည်။ သူမကဲ့သို့ မနက်ခင်း အအိပ်လွန်သည့် အခြေအနေမျိုး မရှိချေ။
သူမ၏ထိုင်ခုံဖက် ရှီချီက စောစောရောက်နေသည်။ သူဟာ စာရွက်ပေါ်တွင် တစ်စုံတစ်ရာကို ရေးနေဟန်ရသည်။ နင်မုန့်ဟာ နေရာတွင် ဝင်ထိုင်ပြီးနောက် လမ်းကြည့်လိုက်ချိန်တွင် လူတစ်ယောက်၏ပုံကို တောက်ပစွာ ရေးဆွဲထားကြောင်း မြင်လိုက်ရသည်။ နေရာမှ ကွဲထွက်နေရမည့်အစား အသက်ရှုမှားလောက်အောင် လှပလွန်းနေသည်။ ဝိုး ဝိုး.. ဝိုး.. သူမရဲ့ဒီမြေးလေးက အနုပညာမှာ ဒီလောက်ပါရမီရှိမယ်လို့ မထင်ထားမိဘူး။
သို့ရာတွင် သူမဟာ သူ ငယ်ရွယ်ချိန်ကတည်းက အဆောင်လက်ဖွဲ့ ရေးဆွဲနည်းကို သင်ကြားခဲ့ကြောင်း ပြန်တွေးမိသောအခါ ယခုအခါ ပုံဆွဲခြင်းကို လေ့လာနေခြင်းက ဖြစ်သင့်သည်ဟု ထင်သည်။ ဒါက ကို့ရို့ကားယား နိုင်သည်ဟုလည်း မခံစားရချေ။ ထို့အပြင် မိန်းမငယ်လေးများအတွက် ကျေနပ်စရာ နောက်ထပ်တစ်ချက် ဖြစ်သွားသည်။
မနက်ပိုင်း စာဖတ်ချိန်က မစတင်သေးသည့်အတွက် သူမသည် မနေ့ညက ရေးဆွဲမှု မပြီးဆုံးသေးသည့် ပိုစတာကို ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် စကားလုံးအကြီးဖြင့် စာများရေးရန် ပြင်ဆင်လိုက်ကာ မိနစ်တိုင်းကို ကောင်းကောင်း အသုံးချတော့သည်။
ရှီချီက ရုတ်တရက် ဘောပင်ကို ရပ်တန့်ပြီးနောက် ခေါင်းလှည့်လာကာ သူမ တစ်စုံတစ်ရာ ရေးနေခြင်းကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“ဒါက ဘာအတွက်လဲ”
နင်မုန့်၏ အာရုံက ဆွဲဆောာင်ခံရပြီးနောက် သူ၏လက်အောက်မှ လက်ရာမြောက်သော အရာကိုပင် လျှို့ဝှက်စွာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
သူမ ခေါင်းငုံ့ပြီးနောက် သူမရေးဆွဲနေသော အရာကို ပြန်တွေ့မိသောအခါ လက်ရာချင်း ကွာခြားမှုကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျသွားသည်။ သို့တိုင်အောင် ဂရုမစိုက်သော လေသံမျိုးဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ပိုစတာပါ..”
ထို့နောက် သူမက သူမ၏ထိုင်ခုံဖက် ပြောသောစကားကို ကြားလိုက်ရသည်။
“အိုး.. တကယ်ကို မတူဘူးပဲ”
နင်မုန့် “…”
ပိုစတာက ဘာကိုများ မတူနေတာလဲ။ သေချာပေါက် ငါ့မှာလည်း အရမ်းတော်တဲ့ ပုံဆွဲစွမ်းရည် ရှိတာပါ။
ရှီချီ၏ မျက်လုံးများက ကွေးညွှတ်သွားသည်။ သူက မေးလိုက်သည်။
“မင်း မနေ့ညက မအိပ်ခဲ့ရဘူးလား”
ထိုမေးခွန်းကို ကြားသောအခါ နင်မုန့်ဟာ တောကြိုအုံကြား ဝတုတ်သရဲကို ပြန်သတိရသွားပြီးနောက် မျက်လုံးကို အုပ်လိုက်သည်။
“ငါ့ရဲ့မျက်ကွင်းညိုတာက အရမ်းသိသာနေလို့လား”
သူမဟာ သရဲငယ်လေးကြောင့် ထိတ်လန့်ခဲ့ကြောင်း သူ့ကို သိစေ၍ မဖြစ်ပေ။ မဟုတ်လျှင် သူတို့၏အတန်းဖော် ခင်မင်မှုကို ပျက်ယွင်းသွားပေလိမ့်မည်။ မည်သို့ပင် ဆိုစေ သူဟာလည်း သရဲဖမ်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်နေသေးသည်။ နင်မုန့်ဟာ တစ်ခဏခန့် တွေးတောပြီးနောက်တွင် တောင့်တင်းနေသော လည်ပင်းကို တစ်ချက် စောင်းလိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ပိုစတာတွေ ထိုင်ဆွဲနေလို့လေ”
ရုတ်တရက် လေထုက တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အချိန်အတန်ကြာမှသာ ရှီချီက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“အို.. အဲဒါကြောင့်လား”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်”
နင်မုန့်က အကြောင်းအရာကို ခပ်မြန်မြန် ပြောင်းကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“အတန်းဖော် နင်ဆွဲတာ အရမ်းတော်တာပဲ။ ငါ့ကို ပိုစတာလေး ကူဆွဲပေးလို့ ရမလား”
သူမဟာ သူ့ကိုသာ အကူအညီ တောင်းလိုက်ရင် ရလဒ်ဟာ သူမကိုယ်တိုင် လုပ်ခြင်းထက် ပိုကောင်းသွားပေလိမ့်မည်။ ပို၍ ဆိုးသည်မှာ သူမဟာ ရှီချီဆိုသော စကားလုံးကို ထည့်နိုင်မည် ဆိုလျှင် မိန်းကလေးအများစုဟာ သူမတို့၏ဆိုင်သို့ မုန့်များ သေချာပေါက် လာဝယ်ကြပေလိမ့်မည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် သူမတို့၏ စီးပွားရေးဝင်ငွေဟာ မိုးထိုးတက်သွားတော့မည်။
သူမက ထိုအကြံရသည်နှင့် နင်မုန့်က အတွေးကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် ကြိုးစားတော့သည်။ သူမ၏ စိတ်ကူးယဉ်မှုများကလည်း ပြင်းထန်လာသည်။ သူမ၏တံထွေးကပင် ပါးစပ်မှ ထွက်ကျလုမတတ် ဖြစ်သွားပြီး နားထဲတွင်ပင် ပိုက်ဆံရေတွက်သံများကို ကြားယောင်လာသည်။
နင်မုန့်၏မျက်လုံးထဲတွင် မရေမတွက်နိုင်သော ရွှေပြားများကိုပင် ရှီချီက မြင်ရလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ သူက ပြောလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီလေ”
သူ၏တုံ့ပြန်သံက နင်မုန့်၏နားထဲတွင် ကောင်းကင်ခေါင်းလောင် မြည်ဟီးသွားသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပြီး သူမ၏မျက်နှာတွင် တောက်ပသော အပြုံးကို ပေါ်ထွက်လာစေသည်။ သူမ၏မျက်ဝန်းများကပင် လခြမ်းသဖွယ် ကွေးညွှတ်သွားတော့သည်။
“တကယ်လား ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ် ရှီချီ”
ရှီချီက ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ လေသံက အတူတူပါပဲ။ နာမည်ကလည်း အတူတူပဲ။ ဘာလို့ သူမပါးစပ်က ထွက်လာတော့ ကွာခြားတယ်လို့ ခံစားရတာလဲ။ လီရှားက သူ့အား ပြောခဲ့သည်။ သူ့အဘွားဖြစ်သူက အမြဲတစေ သူ၏နာမည်က ဆယ့်ခုနှစ်ဆိုသည့် ရှစ်ချီးဖြစ်ပြီး ရှီချီမဟုတ်ဟု မကြာခဏ ရေရွတ်နေတတ်ကြောင်း ပြောသည်။ သူ တစ်ခဏခန့် ကြောင်အပြီးနောက်တွင် အကြည့်ကို လွဲလိုက်ပြီး ပြောသည်။
“အမ်း..”
သူ၏အသံ ထွက်လိုက်ချိန်မှာပင် ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းက မြည်လာသည်။ အင်္ဂလိပ်ဆရာမက စာသင်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာပြီးသည်နှင့် ကျောင်းသားများ၏ အသံများက တစ်ခန်းလုံး ပြည့်သွားတော့သည်။
နင်မုန့်ဟာ တစ်ဖန်ထပ်ပြီး လှည့်စားလိုသော အတွေးဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“ငါ နင့်ရဲ့နာမည်ကို အဲဒီမှာ ရေးလို့ ရတယ် မဟုတ်လား”
ရှီချီက မေးသည်။
“မင်း ဘာတွေ ကြံစည်နေတာလဲ”
နင်မုန့်ဟာ သူမ လုပ်ချင်နေသည့် ကိစ္စကို အကြမ်းဖျင်း ရှင်းပြလိုက်သည်။ ထိုအကြောင်းကို တွေးမိသောအခါ သူမဟာ အတန်းဖော်၏ ရုပ်ရည်ချောမောမှုကို သုံးပြီး ဈေးဝယ်သူများကို ဆွဲဆောင်မည့် အခြေအနေ ဖြစ်သဖြင့် ရှက်သွားမိသည်။
ရှီချီ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် ဖော်ပြ၍ မရနိုင်သော အလင်းက လက်သွားပြီးနောက် သူမကို စိုက်ကြည့်ကာ ပြောသည်။
“မင်းက ငါ့နာမည်ကို သုံးပြီး ငွေရှာချင်ရင် ငါကလည်း ဝေစု လိုအပ်တယ်”
နင်မုန့်၏ မျက်လုံးဟာ ပြူးကျယ်သွားသည်။ ဒီကောင်စုတ်လေးက လာလို့ ဝေစု လိုအပ်တာလဲ။ သူ့ရဲ့မိသားစုက လုံလောက်အောင် ချမ်းသာပြီးသားလေ။ သူ့အတွက် ဒီပမာက အရမ်းနည်းပါးလွန်းတယ် ဆိုရင်တောင်မှ အများကြီးတော့ မတောင်းဆိုသင့်ဘူး မဟုတ်လား။
သူမဟာ တစ်ခဏခန့် တွေးတောပြီးနောက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ ကောင်းပြီ ငါ နင့်ကို ဝေစုပေးမယ်။ နင်သာ စိတ်မရှိဘူးဆိုရင် ငါ နင့်နာမည်ကို ခပ်ကြီးကြီး ရေးလိုက်မယ်”
သူမက သူ၏ပုံကိုလည်း ကပ်ရန် ကြိုးစားလိုက်ပါက ပို၍ သက်ရောက်မှု ကောင်းမွန်သွားပေလိမ့်မည်။ နှမြောစရာကောင်းသည်မှာ ထိုသို့လုပ်၍ မရလောက်ပေ။ နင်မုန့်က အတန်းထဲ ဆူညံနေချိန်တွင် ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်နေသည်။
“ဘာလို့ ဒီကောင်စုတ်လေးက အမြင်ကျဉ်းတာလဲ။ သူ့ကို ဒီလိုဖြစ်အောင် ဘယ်သူက သင်ပေးထားတာလဲ”
အပြင်ဘက်နေက မြင့်လာသည်။ သို့သော် အလွန်ပူပြင်းခြင်း မရှိသေး၍ ထိုအစား ပြတင်းပေါက်မှ ဖြာကျလာပြီး အနည်းငယ် နွေးထွေးမှုကို ခံစားရသည်။
ရှီချီ၏ မျက်နှာပေါ် ခမ်းနားသော အလင်းရောင်က ကျရောက်လာပြီး သူ၏နက်ရှိုင်းတိကျသော ပုံပန်းသွင်ပြင်နှင့် ရှည်လျားသော နှာခေါင်းစသည်တို့ကို မီးမောင်းထိုးပြထားသလိုမျိုး ဘောင်တွင် အရိပ်က ပေါ်လာသည်။ သူမက အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်သည့်တိုင်အောင် အနားရှိလူဟာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်ရသည်။
ရှီချီက တစ်ခဏခန့် တုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက်တွင် နှုတ်ခမ်းများဟာ ကော့တက်သွားသဖြင့် ပို၍ပင် ကြည့်ကောင်းချောမောသွားသည်။ ထို့နောက် မျက်ဝန်းထောင့်မှ ကြည့်ကာ အလျင်မလိုဟန်ဖြင့် ပြောသည်။
“ငါ့ရဲ့အဘွား သင်ပေးထားတာ”
သူ၏အသံဟာ သူမထက် အနည်းငယ် ကျယ်သည်။
ချောင်းနားထောင်နေသော နင်မုန့် “…”
ငါ သူ့ကို ဒီအကြောင်း အရင်က ပြောဖူးသလိုလို…
ဒါပေမဲ့ ဒီအတိုင်း တရားသေ မှတ်ထားလို့တော့ မရဘူးလေ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား။
