အခန်း (၆၃)
ကုန်လဲလှယ်ဈေးမှာ ဧရိယာ C ၏ အလယ်ဗဟိုတွင်ရှိပြီး ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက် နှစ်ခုလုံးတွင် သေနတ်ကိုင် ထားသော စစ်သား နှစ်ယောက်စီ စောင့်ကြပ်ကြသည်။ အတွင်းမှ ကြည့်လျှင် ကုန်လဲလှယ်ဈေးမှာ ပစ္စည်းများကို မြေပြင်ပေါ်တွင် ဖြန့်ထားကာ ရောင်းချနေသည့် ပွဲဈေးတစ်ခုနှင့် ဆင်တူသည့်အပြင် နာမည်ကြီး တံဆိပ် လက်ကိုင်အိတ်များ၊ လက်ဝတ် ရတနာများကိုပင် တွေ့နိုင်သည်။ ထိုလက်ကိုင်အိတ်နှင့် လက်ဝတ်ရတနာများ အပြင် လတ်ဆတ်သော အသီးရိုင်းများ၊ အခြောက်ခံထားသော အရွက်များ၊ နာမည်ကြီး တံဆိပ်လပ်တော့များနှင့် ဖုန်းများကိုလည်း လဲလှယ်နိုင်သည်။
“ဉီးဉီး ဟိုမှာကြည့် စက်ဘီး ”
လူအုပ်များစွာကို မမြင်ဖူးသဖြင့် ချန်ချန် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့် အပြင် သူမြင်သော အရာမှန်သမျှ ရှေ့သို့ ရောက်သည့်အခါ စူးစမ်းတတ်သည်။ စားပွဲရှေ့တွင် ချထားသော စက်ဘီး တစ်စီးကို ချန်ချန် မျက်စိကျ သွားလေသည်။ ထိုစက်ဘီးလေးမှာ အကောင်းစား မဟုတ်သော်လည်း အနည်းငယ်တော့ စုတ်နွမ်း နေသဖြင့် သန့်ရှင်း ပြုပြင်လိုက်လျှင် ကောင်းမွန် သွားနိုင်လိမ့်မည်။ ထို့အပြင် ပုံပြင်စာအုပ်များ၊ ဒဏ္ဍာရီစာအုပ်များ၊ သေးငယ်သော အရုပ်များ၊ ကလေး အဝတ်များနှင့် ဖိနပ်များလည်း စားပွဲပေါ်တွင် စီရီထားလေသည်။
ထိုစားပွဲပိုင်ရှင်မှာ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင် မိန်းမ တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူမ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် ပိန်လှီနေသော်လည်း သူမ၏သန့်ရှင်း သပ်ရပ်စွာ ဝတ်ဆင်ထားပုံမှာ လူရည်လူသန့်ဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားနေသည်။ ချန်ချန်ကို သူမ တွေ့မြင်လိုက်သည့် အခါ သူမ၏ မှတ်ဉာဏ် အချို့ကို သတိရမိလိုက်ပြီး သူမ၏အသက်မဲ့သော မျက်ဝန်းတို့မှာလည်း နီရဲကာ မျက်ရည်များ ဝှေ့တက်လာသည်။
“ဒေါ်ဒေါ် ရော့ ဒါလေးယူလိုက်”
ချန်ချန် သကြားလုံး ထုတ်ကာ ထိုအမျိုးသမီးကို ကမ်းပေးလေသည်။ ဘယ်အချိန် ထိုနေရာသို့ ချန်ချန် ဘယ်လို ရောက်သွားကြောင်း မည်သူမှ သတိမပြုမိကြပေ။ သူ၏ဉီးလေး ယွင်ချဲ့က သူ့ကို သကြားလုံးများဖြင့် မကြာခဏ နှစ်သိမ့် ပေးသောကြောင့် ထိုအမျိုးသမီးကိုလည်း သကြားလုံးနှင့် ဖြေသိမ့် ပေးနိုင်မည်ဟု ချန်ချန် ယုံကြည်နေသည်။
“ဟင် ….”
ချန်ချန်၏ ဖြူစင်သော အကြည့်ကြောင့် ထိုအမျိုးသမီးမှာ စိတ်မထိန်းဘဲ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာသဖြင့် ချန်ချန် မလန့်သွားစေရန် သူမပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလေသည်။
“ဒေါ်ဒေါ် …. ဉီးဉီးရေ ..”
ငိုကြွေးနေသော အမျိုးသမီးကြောင့် ချန်ချန် အလန့်တကြား ဖြစ်ကာ ယွင်ချဲ့ကို အကူအညီတောင်းလေသည်။
“ဒီကိုပြန်လာ”
ချန်ချန်ကို ယွင်ချဲ့ လက်ယပ် ခေါ်လိုက်သဖြင့် ချန်ချန်လည်း ယွင်ချဲ့ကိုတစ်လှည့် အမျိုးသမီးကိုတစ်လှည့် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ယွင်ချဲ့ အနားမသွားခင် အမျိုးသမီး၏ ခြေထောက်နားတွင် ဒူးထောက်ကာ သကြားလုံးကို ထားပေးခဲ့ပြီး လှည့်ထွက် လာသည်။ ချန်ချန်မှာ လိမ္မာရေးခြား ရှိသည့်အပြင် အလွန် သိတတ်သောကြောင့် ယွင်ချဲ့ စိတ်ကျေနပ် ရသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံတွင် သိတတ်လွန်းခြင်းမှာ တစ်ပါးသူကို နာကျင်စေနိုင်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ မကြာသေးသည့် အချိန်က သူမ၏သားသမီးကို ဆုံးရှုံးထားခဲ့သဖြင့် ချန်ချန်ကို တွေ့လိုက်ခြင်းက သူမကိုယ်သူမ မထိန်းချုပ် နိုင်သည်အထိ ငိုစေခဲ့ခြင်း ဖြစ်မည်ဟု ယွင်ချဲ့ တွေးဆလိုက်သ စီးကျလေသည်။
ထိုအဖြစ်ကဲ့သို့ နာကျင်ဖွယ် ဖြစ်ရပ်များမှာ ကပ်ဘေးဆိုက်ပြီးနောက် အများဆုံး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ သူမ၏ရင်သွေးကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည့် ပထမဆုံးသော သူမဟုတ်သကဲ့သို့ နောက်ဆုံး တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ပေ။
“တောင်းပန်ပါတယ် .. ကျွန်တော်တို့ ကလေးက သိပ်မသိတတ်သေးလို့ပါ”
ယွင်ချဲ့မှာ သနားစာနာတတ်စိတ် များပြားသူ မဟုတ်သော်လည်း စကားကို ကောင်းမွန်စွာ မည်သို့ ပြောရမည်ကိုတော့ နားလည်သူ ဖြစ်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ ယွင်ချဲ့ကို ခက်ထန်စွာပြန်ပြောခြင်း မရှိသည့်အပြင် သူ၏ရန်သူ တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ပေ။
“အာ .. မဟုတ်ပါဘူး … ကျွန်မ.. ကျွန်မကသာ တောင်းပန်ရမှာပါ .. ရှင့်ကလေးကို ခြောက်လှန့် မိလိုက်တယ်”
အမျိုးသမီးက မျက်လုံးနီလျက် ငိုရှိုက်ကာ ပြောနေပြီး သူမ၏ မျက်လုံးများက ယွင်ချဲ့ ဘေးတွင် ထိုင်နေသော ချန်ချန်ကို မကြာခဏ ကြည့်နေသောကြောင့် ချန်ချန်မှာ အမှားလုပ်မိသည်ဟု ထင်ကာ သူ၏မျက်နှာ ဖောင်းဖောင်းလေးက ညှိုးငယ်သွားသည်။
“စက်ဘီးနဲ့ စာအုပ်တွေကို လဲမလို့လား .. ဘာနဲ့လဲမှာလဲ”
စက်ဘီးနှင့် စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော စာအုပ်များကို ညွှန်ပြကာ ယွင်ချဲ့ မေးလျက် စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။ ချန်ချန်မှာ စက်ဘီးကို သဘောကျနေပြီး အချိန်ဖြုန်းရန် အတွက်လည်း စာအုပ်များ လိုအပ်နေသည်။ အဝတ်နှင့် အရုပ်များမှာ သူ၏နယ်မြေထဲတွင် အများအပြား စုဆောင်း ထားသဖြင့် ထိုအရာတို့ကို မလိုအပ်ပေ။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ ဆင်းရဲ နွမ်းပါးပုံရပြီး ယွင်ချဲ့၏ နယ်မြေထဲတွင် ရိက္ခာ ပစ္စည်းအများအပြား ရှိသော်လည်း ယွင်ချဲ့ အလကားပေးဝေမည် မဟုတ်ပေ။ လူ၏လောဘစိတ်မှာ အဆုံးမရှိ၊ သူ့ထံတွင် ပစ္စည်းရိက္ခာ အများအပြား ရှိကြောင်း အခြားသူများ သိသွားလျှင် သူ့ကို အစုတ်အပြတ် ဖြစ်သွားသည့်အထိ ကြံစည်ကြလိမ့်မည်။ သို့သော် ယွင်ချဲ့က ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ကောင်း စေတနာရှိသူ တစ်ယောက်ဟု မည်သောအခါမှ မမှတ်ယူထားခဲ့ပေ။
“အာ … ဟို .. ကျွန်မ …”
အမျိုးသမီးက ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက်ပြီး ယွင်ချဲ့ကြည့်ကာ ချန်ချန်ကိုလည်း လှည့်လိုက်သည်။ အနည်းငယ် ကြာပြီးနောက် အမျိုးသမီးက ခေါင်းငုံ့သွားကာ အသံမှာလည်း တိုးတိုးလေးသာ ပြောတော့သည်။
“ဘယ်လိုလဲရမယ် ဆိုတာမသိဘူး … ရှင်အဆင်ပြေသလိုပဲ လဲပေးပါ”
ထိုအမျိုးသမီးမှာ ကပ်ဘေး မဖြစ်စဉ်က အဝတ်နှင့် အစားအသောက် အတွက် ပူပန်စရာမလိုသော အခြေအနေ တစ်ခုတွင် နေထိုင်ခဲ့ပုံ ရသည်။ မဟုတ်လျှင် ခက်ခဲသော ဘဝတွင် မည်သို့ ရှင်သန် နေထိုင်ရမည်ကို သူမ နားလည် သဘောပေါက် ထားပေလိမ့်မည်။
“ဪ”
ယွင်ချဲ့ အသာရေရွတ်ကာ လောဘ၊ မနာလိုအားကျမှုတို့ပြည့်နေသောသူများ၏ သနားစဖွယ်မျက်နှာများကို ကြည့်ပြီးနောက် ထိခိုက်လွယ်သော အမျိုးသမီးကိုပြန်ကြည့်ကာ လက်ဝှေ့လိုက်သည်ကို လုဟိုင်ရွှမ်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်ကာ သူ၏ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြုတ်လျက် ယွင်ချဲ့ ထံ ကမ်းပေးလိုက်သည်။
“ဒီစက်ဘီးနဲ့ စာအုပ်တွေကို ခေါက်ဆွဲခြောက် ၅ ထုပ်နဲ့ လဲရင်ရော ဘယ်လို သဘောရလဲ”
ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ခေါက်ဆွဲခြောက်ထုပ် ၅ ထုပ်ယူကာ အမျိုးသမီးထံသို့ ကမ်းပေးလေသည်။ ယွင်ချဲ့မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လူကောင်း တစ်ယောက်ဟု မခံယူထားသော်လည်း သွေးအေးတတ်သူ မဟုတ်ပေ။ သူမကို ဆန်အချို့ ပေးချင်သော်လည်း သူမ ဈေးထဲမှ မထွက်သေးချိန်တွင် ကြမ်းတမ်း ရမ်းကားသူများက လုယူသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေသည့် အပြင် သူမအတွက် အနာတရများ ဖြစ်နိုင်ပြီး အသက် အန္တရာယ်ကိုပင် စိုးရိမ်ရသည်။ ရိုးသားသူ တစ်ယောက်က သူ၏ စည်းစိမ်နှင့် စွမ်းဆောင်ရည်တို့ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒုက္ခဖြစ်စေနိုင်သည်က တစ်ကမ္ဘာလုံး ပေါ်တွင် ဖြစ်နေခြင်းပင်။
“ဘယ်လို !”
ထိုပစ္စည်းများမှာ ခေါက်ဆွဲ ၅ ထုပ်နှင့် တန်လိမ့်မည်ဟု သူမ မထင်ထားခဲ့သဖြင့် အံ့ဩတကြီး မော့ကြည့်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် စစ်တပ်အတွက် တစ်နေ့တာ ပတ်လုံး အလုပ်ပေးလျှင်တောင် ခေါက်ဆွဲခြောက် တစ်ထုပ်သာ ရပြီး ထိုအလုပ်ကို စွမ်းအား ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်း မရှိသူများသာ ရွေးချယ် လုပ်ကိုင်ကြခြင်းပင်။
“တကယ်လို့ တခြား ပြောစရာမရှိရင် ကျွန်တော်တို့ ပြန်တော့မယ်”
ယွင်ချဲ့ ပြောပြီးနောက် ကျိုးဇယ်ယွီကို မျက်လုံး မှိတ်ပြလိုက်သဖြင့် ကျိုးဇယ်ယွီလည်း စက်ဘီးနှင့် စာအုပ်များကို သိမ်းဆည်း ပြီးနောက် ယောက်ျား ၃ ယောက်နှင့် ဝတုတ်တုတ်ကလေး တစ်ယောက်မှာ အခြားတစ်နေရာသို့ ထွက်သွားလေသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် … ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ် …”
ထိုအမျိုးသမီးမှာ ခေါက်ဆွဲခြောက် ထုပ်များကို တင်းကျပ်စွာ ပိုက်ထားလျက် အချိန် တော်ကြာသည် အထိ ကျေးဇူးတင်သည့် အကြောင်း ပြောဆိုနေခဲ့သည်ကို ယွင်ချဲ့တို့ မသိလိုက်ရပေ။
***
