အခန်း ၁၁ အိုက်ယိုး ငါ့မြေးလေး
ရှီချီ သေချာမြင်လိုက်ရသည်။
သူတို့ အဆောက်အဦးကထွက်လာချိန်မှာပဲ ရာသီဥတုက နည်းနည်းပူနေတာကြောင့် အဘွားက သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး နောက်မှာ ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းစာလောက်နောက်ကျ ကျန်နေခဲ့သည်။
ပြီးတော့ ဒီခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းစာလောက် အကွာအဝေးကြောင့် အဘွားက နေရောင်ထဲ ရှိနေတာတောင် ရှီချီ သူမ ကိုယ်လေးမှုန်ဝါးဝါးဖြစ်နေတာကိုမြင်လိုက်ရတော့သည်။
ထိုအချိန် သူမ တစ်ကိုယ်လုံးက ဝါးနေပြီး သူ တီဗီထဲမှာ မြင်ဖူးသလို အပြောက်အကွက်လိုပုံစံမျိုး ဖြစ်လို့နေသည်။
ဒါပေမဲ့ လျင်မြန်စွာပင် သူ မျက်တောင်ခတ်လိုက်ချိန်မှာပဲ သူခုနကမြင်ထားသမျှက ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေသလို အကုန်လုံး သာမန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့သည်။
နင်မုန့် သူ အတွေးနက်နေတာ မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ကိုခေါ်တာတောင် အသိဝင်မလာခဲ့ သူမလည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ စနစ်ကို။ “အဲကြွက်ပေါက်လေး ဘာဖြစ်နေတာလဲ သူရူးသွားတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား”
စနစ်က ပြန်ဖြေသည်။ “ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာတုန်း.. သူရူးသွားရင် ဒီကမ္ဘာကြီးက ပြိုလဲသွားမှာလေ။ သူက ဒီတိုင်း ကလေးတစ်ယောက်ပဲကို ငိုင်နေတာ သာမန်ပါပဲ”
စနစ်ပြောတာကြားတော့ နင်မုန့်လည်း ပြန်တွေးကြည့်မိလိုက်သည်။
ရှီချီက ဒီကမ္ဘာမှာ အဓိက ဇာတ်ဆောင်ပင် ဆိုတော့ ဒီကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးက သူ့ကို ဦးတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ တကယ်လို့ သူသာရူးသွားရင် ဒီကမ္ဘာကြီးကလည်း သံသယမရှိ ပြိုလဲသွားမှာပင်
ရှီချီက သူမရှေ့မှာတင် ရုတ်တရက် မျက်လုံးတွေ ပွတ်လာတော့သည်။ တအားကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်နဲ့လေ
နင်မုန့် သူ့ကိုဆွဲကာ မေးလိုက်သည်။ “မျက်လုံးမနာအောင် ဂရုစိုက်”
တကယ်လို့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်သာ ဒီလိုလုပ်ရင် သူမက သေချာပေါက် ချစ်ဖို့ကောင်းပြီး လှနေမှာပင်။
ရှီချီက လက်ကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေ အနည်းငယ်နီလို့နေသည်။
ခုနက ဘာလို့ အဲလိုမြင်လိုက်တာလည်း သူခုထိ နားမလည် ဒါပေမဲ့ သူထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်တာ မဟုတ်တာတော့သေချာသည်။
သူ့ပတ်လည်က လူတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှထူးခြားနေတာမတွေ့ပေ။
ရှီချီက “ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး” လို့သာ ပြန်ဖြေလိုက်တေ့ာသည်။
သူတကယ် မှားမြင်တာနေမည်။ သူ့ကိုယ်သူ တွေးလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သံသယတွေ ပြည့်လို့နေသည်။
ဒါရိုက်တာဝမ်က ဘာပြောလိုက်မှန်းတောင် သူ သတိမထားမိလိုက်ပေ။
“အမေ” ရှီရှန်းကျင်းက ခေါ်လာသည်။ “ကျွန်တော်တို့ပြန်သင့်ပြီ”
နင်မုန့် ခြေထောက်တွေ တုန်လာကာ။ “အိုက်ယိုး ငါလည်း တော်တော်အိုနေပြီပဲ သွားမယ် သွားမယ်”
လူတချို့က ကွေ့ပတ်သွားကာ တက္ကသိုလ် အဆောက်အဦးကို ဦးတည်လိုက်ကြသည်။
သူတို့ သွားတဲ့နေရာက စာပေဌာနနဲ့ ဆိုင်တဲ့နေရာပင် ဒီမတော်တဆကြောင့် အဆောက်အဦးကိုလည်း ချိတ်ပိတ်ထားသည်။ ဆိုတော့ တခြားကျောင်းသားတွေက သူတို့အတန်းတက်ဖို့ဆို တခြားအဆောက်ဦးကို သွားရသည်။
ဒီအဆောက်ဦးမှာက ဓာတ်လှေကားမရှိတာမို့ နင်မုန့်လှေကားတက်ရတော့သည်။ သူမ မြေးနဲ့သားက ကူတွဲပေးတာတောင် သေလောက်အောင်ပင်ပန်းသည်။
လူအိုကြီးဖြစ်ရတာ ခက်ခဲလိုက်တာ။
အခင်းဖြစ်တဲ့နေရာအထပ်ကိုနောက်ဆုံးရောက်လာတော့ နင်မုန့်ခြေထောက်တွေတအားတုန်နေပြီပင် သူမ ခုံမှာ နားနေကာ ရှီချီလေးက သူမခြေထောက်ကို နှိပ်ပေးသည်။
သူက အနာဂတ်ကျ ဆိုးဝါးတဲ့လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာမလားဆိုတာ မသိတောင် ဒီကလေးရဲ့ လက်ရှိသွင်ပြင်အရ သူမ အဲဒါမျိုးကို မြင်ယောင်ကြည့်လို့မရပေ။
ဒီလို ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးလေးက သရဲတွေထောင်ချီကို အမိန့်ပေးနိုင်တဲ့သူဆိုတာ ဘယ်သူမှ ယုံမှာမဟုတ်။
အတန်းက အဆောင်ထက် အနည်းငယ် ပိုဆိုးပေမဲ့ လူအိုရုံထက်စာရင် တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ ပြီးတော့ နေရာကလည်း တအားကြီးတော့ အမဲရောင်မြူတွေကလည်း တအား ပြွတ်သိပ်မနေချေ။
အတန်းက အရင်တိုင်း အလှဆင်ထားတာတွေရှိဆဲပင် ပွဲတော်တောင် ဆန်နေသလို ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူကမှ ဒီလိုအခန်းမျိုးထဲမှာ အဲလို မတော်တဆမျိုးဖြစ်မယ်လို့မထင်နိုင်။
နင်မုန့် သူမရဲ့ အနီးမှုန်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အခန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။
ထောင့်မှာ သူမ ရုတ်တရက် အမဲရောင်အရိပ်အလုံးကြီးတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ပုံရသည်။။
ဒီအမဲရောင်အရိပ်ကအနည်းငယ် ဝါးနေပြီးတော့ ပုံစံက ဘာလဲဆိုတာ သူမ မဆုံးဖြတ်နိုင် ပြီးတော့ အဲထောင့်မှာ ထိုအရာက ရှုံံ့သွားပြီးတော့ အထဲကလေထုပါးပါးလေးက ပိုတောင် မှောင်မဲနေသလိုဖြစ်သည်။ သူမ ပိုပြီးတော့လည်း သေချာမြင်ရလာသလို။
နင်မုန့်မေးလိုက်သည်။ “အဲဒါက ဘာလဲ”
စနစ်။ “အဲဒါသရဲတစ်ကောင်”
နင်မုန့် တံတွေးမျိုချကာ တချိန်တည်းမှာပဲ သိချင်လာသလို ကြောက်လည်း ကြောက်လာတော့သည်။ သူမ အဲနားကို သွားချင်ပေမဲ့ သွားလည်းမသွားရဲ။
အပြင်မှာ လင်းနေသေးတာကို ဘာလို့ ထောင့်မှာ သရဲတစ်ကောင်က ထိုင်နေရတာလဲ။
သူမ စနစ်ကို “အဲဒါက ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ နင်ငါ့ကို ပြောပြလို့မရဘူးလား…
စနစ်အသံက အားနည်းသွားကာ “သူမ လျှာက တအားကိုရှည်နေတာ ဆွဲကြိုးချသေထားတဲ့သရဲပဲနေမယ်…. သာမန်မိန်းကလေးလို အဝတ်စားမျိုး ဝတ်ထားတယ် အာ သူမလည်း အခု မင်းကို ကြည့်နေတာပဲ”
နင်မုန့် “!!!!”
သူမ အထစ် အထစ်နဲ့ “ဘာ ဘာ ဘာလို့ သူက ငါ့ကို ကြည့်နေတာလဲ”
စနစ်က ခနလောက်တွေးပြီးမှ “ဖြစ်နိုင်တာက မင်းလည်း သူနဲ့တူတူပဲဆိုတာကို အာရုံခံမိလို့ မင်းနဲ့သူငယ်ချင်း ဖြစ်ချင်တာ နေမှာပေါ့”
နင်မုန့် “အမှိုက်စနစ်”
သူမ လက်ရှိ လူတစ်ယောက်လေ လျှာအရှည်ကြီး တွဲလွဲကျနေတဲ့ သရဲတစ်ကောင်နဲ့ သူငယ်ချင်း မဖြစ်ချင်ပါဘူးနော်။ ပြောရမှာတောင် ကြောက်စရာကြီး….
ဒါရိုက်တာဝမ်က သင်ပုန်းကို ညွှန်ပြကာ “ဒါက ကျွန်တော်တို့ ရှာတွေ့တဲ့နေရာပါ ကြိုးက တအားပါးပြီးတော့ အလံငယ်လေးတွေ ချိတ်ဖို့ပဲ သုံးတာပါ ရဲတွေ အလောင်းကို ချလိုက်တာနဲ့ ကြိုးက ချက်ချင်းပြတ်သွားတာ”
အဲတုန်းက ရဲတွေ ကြောင်သွားတာကိုတောင် သူတွေ့လိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့ အဲလိုကြိုးမျိုးက လူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ အလေးချိန်ကိုတောင် သယ်နိုင်တာမျိုးမဟုတ်ချေ။
အပြင်စတိုးဆိုင်မှာ ရောင်းတဲ့ သာမန်ရောင်စုံကြိုးလေးပဲလေ တောင်တက်တဲ့ကြိုးလိုမျိုးတောင် မဟုတ်တာကြီး ဆိုတော့ တစ်ခုခု မူမမှန်ဘူးဆိုတာ နေ့ခင်းလို ရှင်းလင်းနေတာ။
ဒါပေမဲ့လည်း ကြိုးက လူ အလေးချိတ်ကို မဆွဲနိုင်ဘူးလို့ ဘယ်လိုပဲပြောပြော လူတိုင်း တုလီက အဲကြိုးနဲ့ တွဲလွဲ ချိတ်ခံထားရတာကို မြင်ထားရသည်။
“မစ္စတာ ရှီ” ဒါရိုက်တာဝမ်က ခေါ်လာပြီး “တစ်ခုခုအသစ်ရှာတွေ့တာများရှိလား”
သူပြောလို့ ငြိမ်သွားချိန်မှာပဲ ရှီရှန်းကျင်းက သူ့ရှေ့ကို လှည့်ကာ အိတ်ကပ်ထဲက ပစ္စည်းတစ်ခုကိုယူပြီး ထောင့်ကို ပစ်လိုက်တော့သည်။
ဒါရိုက်တာဝမ်က ကြောင်သွားတော့သည်။ ထိုပစ္စည်းက တစ်ခုခုကို ထိပြီး မြေကြီးပေါ်ကျသွားတာကို ကြည့်နေခဲ့သည်။
ဒါပေမဲ့ နင်မုန့်ကတော့ ကျယ်လောင်စွာ အော်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ထိုအသံက ထိုနေရာက တွဲလွဲ သရဲက သူမ အကြီးဆုံးသားကို ကြောက်နေတဲ့အသံပင်
ထိုမှသာ သူမ စိတ်အေးသွားတော့သည်။ သူမ သားရဲ့မျက်လုံးက တအားကြီး အထောက်အကူ မပေးနိုင်ပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ သရဲဖမ်းနိုင်သေးသည်။
ရှီရှန်းကျင်းအေးစက်စွာပြောလိုက်တာကို လူတိုင်းကြားလိုက်ရသည်။ “ဒီကိုလာခဲ့”
တခြားလူတွေက မမြင်နိုင်ပေမဲ့ နင်မုန့်ကနေ အကုန်သေချာမြင်နေရသည်။ အဲအမဲရောင်အလုံးက သူမ သားအကြီးဆုံးရှေ့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရောက်လာခဲ့သည်။
သူမ မျက်လုံးတွေကောင်းကောင်းအလုပ်မဖြစ်တာ ဆိုးတာပင် သူ့သွင်ပြင်ကိုသေချာမမြင်ရဘူးလေ။
ဒါရိုက်တာဝမ်က နောက်ကိုခြေလှမ်း အနည်းငယ်ဆုတ်ကာ။ “မစ္စတာရှီ ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲဟင်..”
သူနဲ့ လျိုကျီ ဘေးကို ကြည့်ပြီး အကြည့်ချင်းဖလှယ်ကာ သူတို့ဆံပင်တွေတောင် ပြိုင်တူ ထောင်ကုန်ကြပုံရသည်။။
ရှီရှန်းကျင်းက “ခင်ဗျားကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူး”
ရှီရှန်းကျင်းရှေ့က ထိုအမဲလုံးက သူ့ရှေ့မှာလာရပ်တော့ သူက မမြင်နိုင်ပေမဲ့ သိနေသလို အေးစက်စွာမေးလိုက်သည်။ “မင်းဘယ်သူလဲ”
နင်မုန့်က အဝေးမှာ ရပ်နေတာမို့ သေချာရှင်းရှင်းလင်းလင်းမကြားရပေမဲ့ တချို့စကားတွေကိုတော့ ကြားနိုင်သေးသည်။
စနစ်က သူမကို ဖြေပေးလာသည်။ “တုလီပဲ အဲဒါ”
နင်မုန့် အံအားသင့်သွားတော့သည်။ သရဲက ကလောင်နတ်သမီး သတ်တာခံထားရတဲ့ တုလီဖြစ်နေမယ်လို့ သူမ မထင်ထား သူမ သေတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ပုံစံကိုတောင် သူမခုထိ မမေ့နိုင်သေးပေ။
ရှီချီက ရုတ်တရက် သူမ လက်ကို ဆွဲလာသည်။
ငုံ့ကာ သူပြောတာကို နားထောင်ပေးလိုက်တော့ သူက “အဘွား.. အခု တစ်ယောက်ယောက် စကားပြောနေတာကို ကြားလိုက်သေးလား”
ရှီချီ မျက်နှာသေးသေးလေးက ဘောလုံးလေးလို တွ့န်လာတော့သည်။
သူ့ဦးလေး စကားပြောနေတာကို မြင်ရပြီး သူ့နားမှာ ဘယ်သူမရှိတာကိုလည်း သိပေမဲ့ တစ်ခုခုကို ကြားနေပုံရသည်။ သေချာတော့ မကြားရပေမဲ့ပေါ့။
နင်မုန့်က ပျော်သွားကာ “ဘာကြားတာလဲ”
ရှီချီက နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ “သေချာ.. မကြားရဘူး”
စနစ်က သက်ပြင်းချကာ “တကယ်လို့ သူ့ယင်ယန်မျက်လုံးတွေ မဖွင့်ရသေးရင် ဘာတွေဖြစ်လဲဆိုတာ သိမှာမဟုတ်ဘူး ဒါပေမဲ့ သူ့တည်ဆောက်ပုံက ထူးခြားတာမို့ သူအာရုံံခံနိုင်နေတာ”
နင်မုန့်က သူ့မျက်နှာလေးကို ထိကာ “နားကြားမှားတာပဲနေမှာ အဘွားဘာသာ စကားးပြောနေတာ ခုနက”
သူမ ထိုသို့ပြောလိုက်ပေမဲ့ ရှီချီက မယုံနိုင်သေးပေ။
တစ်ဖက်မှာတော့ တစ်ခုခုကြားပြီး ရှီရှန်းကျင်းက ရုတ်တရက် ဒါရိုက်တာဝမ်ဘက်ကို လှည့်ကာ “တုလီ ခန္ဓာကိုယ် ခုထိရှိသေးလား”
ဒါရိုက်တာဝမ်ရဲ့ ကိုယ်က လက်ရှိ တအားအေးစက်နေတော့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ သူလေးစားသလို မစ္စတာရှီကို ကြောက်လည်းကြောက်တာကြောင့်။ “အလောင်းခွဲစိတ်တဲ့ စင်တာမှာပဲရှိသေးတယ်”
ရဲတွေက သူမ သေဆုံးရခြင်းကို သတ်သေတာလို့ ကောက်ချက်ချလိုက်ပေမဲ့ သံသယဖြစ်စရာ အချက်တွေ ရှိနေသေးတာမို့ စုံစမ်းနေဆဲပင်။
သူထိုသို့ပြောလိုက်ချိန်မှာပဲ နင်မုန့် ကြည့်နေတဲ့ အမဲရောင် အလုံးကြီးက ရုတ်တရက် ထလာပြီး တွန့်လိမ်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။
နောက်ကိုခြေလှမ်းတချို့ ဆုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။ “သူ ဘာလိုချင်နေတာလဲ”
စနစ်က ပြန်ဖြေသည်။ “အို့.. သူဒေါသထွက်သွားတာ သူ့အလောင်းက ခွဲစိတ်ခံနေရတုန်းဆိုတာ သိလို့ စိတ်တိုနေတာ”
‘အဓိပ္ပာယ်တော့ရှိသားပဲ’ နင်မုန့် တွေးလိုက်မိသည်။
ရှီရှန်းကျင်း တုလီရဲ့အမဲရောင်အရိပ်ကို လက်တစ်ဖက်ထုတ်ပြီး ရိုက်လိုက်တော့ သူမက နောက်ပြန်ဆုတ်သွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဘောလုံးတစ်လုံးလိုမျိုး စကားတချို့ ရေရွတ်နေတော့သည်။
ဒါရိုက်တာဝမ်ဘက် ပြန်လှည့်လာကာ “သူမ ပြောတယ် သူမကိုသတ်တဲ့သူက အနီရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေး သရဲတစ်ယောက်တဲ့”
ဒါရိုက်တာဝမ် မယုံသင်္ကာဖြစ်သွားတော့သည်။ မျက်လုံးလည်း ပြူးလာကာ တော်တော်ကြာတဲ့ထိ ဘာစကားမှ ထွက်မလာတော့ပေ။
ဒီသတင်းရဲ့ သက်ရောက်မှုက ကြီးမားလွန်းလှသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဘေးက လျိုကျီက အရင်အသိဝင်လာကာ အထစ် အထစ် နဲ့။ “ဘယ် ဘယ် ဘယ် ဘယ်သူလဲ သူမက”
ရှီရှန်းကျင်းက သူတို့ကို အရူးတွေလိုကြည့်ကာ “တုလီ”
“တု တု တု လီ” ဘန်း ဆိုတဲ့ အသံတစ်သံ ထွက်လာပြီး ဒါရိုက်တာဝမ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျသွားကာ ပြန်နိုးမလာတော့ပေ။
လျိုကျီ မျက်နှာကလည်း ဖြူစုတ်နေသလို တော်တော်ကြာတဲ့ထိကို ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့ပေ။
တုလီကလည်း ဒုက္ခပေးမယ့် ရည်ရွယ်ချက်မျိုး မရှိသလို သူမ သားကလည်းရှိနေတာကို မြင်တော့ နင်မုန့် ခနလောက်တွေးပြီးမှ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သလို ရှီချီကလည်း သူမ နောက်ကနေ လိုက်လာခဲ့သည်။
သူမခြေထောက်တွေက ချိနဲ့နေတာမို့ လမ်းလျှောက်နှုန်းကလည်း တအားကို နှေးနေသည်။ ရှီချီက သူမထက် အနည်းငယ် ပိုမြန်နေသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမ ဒီတိုင်းကြည့်နေသလို ကောင်လေးကလည်း အမဲရောင်အရိပ်ဖမ်းတာ ခံလိုက်ရပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျသွားတော့သည်။
တစ်ခုခု ကြောက်လန့်စရာ တွေ့လိုက်သလိုမျိုး အမဲရောင်အရိပ်က ချက်ချင်း အော်ဟစ်ကာ ကျုံ့သွားတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ ရှီရှန်းကျင်း တည်ရှိမှုကြောင့် မထွက်ပြေးရဲပေ။
ရှီချီ အမြန်ပြန်ထလိုက်သည်။
ခေါင်းမော့ကာ ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အဘွားက ဘေးမှာရပ်ကာ ရယ်နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ မျက်လုံးတွေ မှေးထားတာများ မြင်တောင်မမြင်ရတဲ့ထိ။
သူလည်း မျက်နှာရဲသွားကာ နောက်ဆုံးတော့ ကလေးတစ်ယောက်ရှိသင့်တဲ့ အမူအရာမျိုး ရှိလာခဲ့ပြီပင်။
ရှီရှန်းကျင်းက သူ့ခြေထောက်အောက်ကို ကြည့်ကာ သရဲက ဘယ်လိုလဲဆိုတာ မမြင်ရပေမဲ့ ခံစားလို့ရပုံပင်။
ရှီချီက သူမကို ထိနိုင်ရုံတင်မဟုတ် သရဲက သူ့ကို တအားကြောက်နေတာကို ရှီရှန်းကျင်းမြင်နေရသည်။ သူ့မှာ တခြားထူးခြားတဲ့ စွမ်းရည်များ ရှိနေသေးတာလား။
စာကြည့်ခန်းထဲမှာ အရင်က ဖြစ်ခဲ့တာကို တွေးမိပြီး ရှီရှန်းကျင်း ဒီကောင်လေးက သူ ထင်ထားသလောက် မရိုးရှင်းဘူးဆိုတာကို ခံစားလိုက်မိသည်။
“မင်းက ဘယ်လိုအဘွားမျိုးလဲ တအားကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ” စနစ်က ပြောလာသည်။
နင်မုန့် ရယ်လို့ရတာ့မှ စနစ်ကို လျစ်လျုရှုကာ ရှီချီကို “အိုက်ယိုး.. ငါ့ရဲ့၁၇လေး အဘွားကြည့်ပါရစေဦး ဘယ်နားလဲသွားတာလဲ နာလား”
ရှီချီက တအားချစ်ဖို့ကောင်းတာမို့ သူမ အပြုံးကိုဖိနှိပ်မထားနိုင်ပေ။
နောင်ကျ အံဩဖွယ်အဓိကဇာတ်ဆောင် ဖြစ်လာမယ့် သူက လက်ရှိ ကလေးသေးသေးလေး ဖြစ်နေတာ ရှက်နေတာလေးကို တွေးမိပြီး သူမ ပူဆွေးသွားမိသည်။
ရှီချီလေးက သူ့အဝတ်စားထောင့်လေးကို ဆုတ်ကာ မျက်နှာလေးက ခရမ်းချဉ်သီးလို ရဲတွတ်နေတော့သည်။ လျှောက်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူတွေးမိတာက ‘အဘွား အဘွားနှုတ်ခမ်းထောင့်တွေ ကွေးနေတာကို သားမမြင်ဘူးများ ထင်နေတာလား’
လူတိုင်း သူတို့အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ရှီရှန်းကျင်းကလည်း လက်ရှိ ရှီချီ သူ့ကိုယ်မှာ တစ်ခုခုရှိနေပြီးတော့ အဲအရာကလည်း တုလီကိုယ်ကို သူထိလို့ရအောင် လုပ်ပေးထားတယ်ဆိုတာပင်။
ဒါပေမဲ့ အမှန်တရားက ရှီချီက သူမကို တကယ်ထိလို့ရနေသည်။
သူနဲ့ ဘာမှသယ်ထားတာမဟုတ်ပေ။
–
ငါ့မှာ အဘွားတစ်ယောက်ရှိတယ်။
သူက ငါ့ကို နှိပ်ပေးရတာတင် ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။
ငါလဲကျတာကို ကြည့်ရတာလည်း ကြိုက်သေးတယ်။
—-ရှီချီရဲ့ လျှို့ဝှက်ဒိုင်ယာရီသေးသေးလေး—-
—
