အခန်း။ ၅၅
ယွမ် ယွမ်
အမှောင်ယံတွင်ကခုန်ခြင်းလား။
ဖုန်းယွီသည် ကခုန်ခြင်းကို စိတ် မဝင်စားသော်ငြား သူသည် အမှောင်ယံတွင် ကခုန်ခြင်းကိုကြားသည့်အခါ ထိုအရာက သူ့ စိတ်အာရုံကို ဖမ်းစားနေ၏။
မိန်းကလေးက ဖုန်းယွီကို ကသည့်နေရာသို့ ခေါ်သွား၏။
ကြည့်နေစဉ် ဖုန်းယွီက မိန်းကလေး၏ ကသည့်နေရာသို့ ခေါ်ဆောင်ခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။ စုန့်ရှောင်ဖုန်းက ပြုံးလိုက်၏။ သူသည် အမှောင်ယံတွင် ကခုန်ခြင်းကို မနှစ်သည့်သည့် အမျိုးသားကို တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးပေ။ စုန့်ရှောင်ဖုန်းသည်လည်း မိန်းကလေးကို သူ့အနားဆွဲလိုက်ပြီး ကသည့်နေရာကို ဦးတည်သွားတော့၏။
မိန်းကလေးသည် ဖုန်းယွီ၏ လက်ကို သူမ ပခုံးပေါ်တွင် တင်လိုက်ပြီး သူမလက်သည် ဖုန်းယွီ၏ ပခုံးပေါ်ကို တင်ထား၏။ မိန်းကလေးသည် အရပ် မရှည်သော်လည်း သူသည် ဖုန်းယွီကို ကြည့်ရန်အတွက် သူမ ခေါင်းကို မော့ထားရန်လို၏။
သူတို့ နှစ်ယောက် လုံးက ကသည့်နေရာတွင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကနေ၏။ဖုန်းယွီသည် အခြားသူများကို ကြည့်သည့် အခါတွင်လည်း သူတို့နှင့် အတူတူပင် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဒါက အမှောင်ယံတွင် ကခုန်ခြင်းလား။
“မင်းရဲ့ နာမည်က ဘာလဲ”
ဖုန်းယွီက မေးလိုက်၏။
“အစ်ကို ကျွန်မကို ယွမ်ယွမ်လို့ ခေါ်လို့ရပါတယ်။ ကျွန်မ ရှင့်ကို အစ်ကိုလို့ ခေါ်မယ်နော် အဆင်ပြေလား”
သူမသည် ဖုန်းယွီကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်၏။ သူမ၏ မှေးကျဉ်းသည့် မျက်လုံးများက
ဂီတသံက ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားပြီး ကသည့် နေရာရှိ မီးအလင်းရောင်များက မှိန်ပြသွားသည်။ ထိုနေရာတွင် တစ်ခုက အမှိန် တစ်ခုက အလင်း စသည့် တဖျက်ဖျက်လင်းသည့် အလင်းများသာ ရှိနေ၏။
“အစ်ကို ကကြရအော်”
ယွမ်ယွမ်က ပြောလိုက်၏။
ယွမ်ယွမ်သည် နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး ဖုန်းယွီ၏ လက်ကို ကိုင်ကာ သူမကိုယ်ကို စတင် လှည့်လိုက်တော့၏။
ထိုအရာကို ကခြင်းဟု ပြောသော်လည်း သူ့တို့၏ ကိုယ်ကို လှည့်ခြင်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ်လှည်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဖုန်းယွီသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်၏ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့် သူသည် သူ့ကိုယ်ကို စတင် လှည့်လိုက်တော့သည်။
သူ၏ အရင်ဘဝနှင့် ယှဉ်ပါက သူသည် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်၏။ သူသည် ကျန်းမာသန်စွမ်း၏။ ဖုန်းယွီသည် အရင်ဘဝက သူ့ကကွက်များကို သတိရမိသွားသည်။ ထိုကကွက်များက မရှုပ်ထွေးသောငြား ဖုန်းယွီသည် မွေးရာပါ အရည်အချင်း ရှိပြီး ယုံကြည်မှု ရှိသည်ဟု ထင်ရ၏။
“အစ်ကို ကောင်းကောင်း ကတက်တာပဲ”
ယွမ်ယွမ်က ပြောလိုက်၏။
“မင်းလည်း အကကောင်းတဲ့ သူတစ်ယောက်ပါပဲ။ ငါ ဘယ်လို ကရမလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ငါက အခုမှ စကရုံပဲလေ”
ဖုန်းယွီက တော်သင့်ရုံသာ ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ နှလုံးသားထဲတွင် သူသည် ယွမ်ယွမ်က သူ့ကို ဆက်လက် မြှောက်ပင့်စေချင်ခဲ့၏။
ငါးမိနစ်ကြာပြီးနောက် ဖုန်းယွီသည် အနည်းငယ် အသက်ရှုကြပ်လာကာ ချွေးပြန်လာ၏။ ယွမ်ယွမ်သည် တော်တော်ကြာကတည်းက ကတာ ရပ်လိုက်တာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဖုန်းယွီက ဆက်လက် ကချင်နေဆဲ ဖြစ်ကာ သူမ ထွက်မသွားရဲပေ။
“ယွမ်ယွမ် ငါတို့တွေ တော်တော် ကြာကြာ ကပြီးပြီ။ ငါ ပင်ပန်းလာပြီး သွားပြီး အချိုရည်သောက်ရအောင်”
ဖုန်းယွီက ပြောလိုက်၏။
ဂီတသံက တစ်ဖန် ချိန်းသွား၏။ ယခုအချိန်တွင် ဂီတသံက ရှေးဟောင်းဂျက်အမျိုးအစား ဖြစ်သည်။ တဖျက်ဖျက် အလင်းများက ရုတ်တရက် မှိတ်သွားပြီး ထိပ်တွင်သာ မှိန်ပြပြ အလင်းရောင်သာ ကျန်တော့သည်။ မြင်နိုင်စွမ်းက တစ်မီတာလောက်သာ ရှိသည်။
ယွမ်ယွမ်သည် ဖုန်းယွီ၏ လက်ကို ရုတ်တရုန် ဆွဲလိုက်ပြီး ဖုန်းယွီနှင့် နီးကပ်အောင်လုပ်လိုက်၏။ ဖုန်းယွီသည် ဘာဖြစ်နေမှန်းနှင့် မကြာမီတွင် ဘာဖြစ်မည်မှန်း မသိပေ။ အလင်းရောင်က ပိုပို မှိန်လာပြီး သူတို့ မမြင်ရသည်အထိ မှိန်သွားတော့၏။
ဖုန်းယွီသည် သူ့ရင်ဖက်ထဲ နူးညံ့သည့် ခန္ဓာကိုယ်က မှီလာပြီး လက်အစုံကိုက သူ့ခါးကို ဖက်နေ၏။
“အစ်ကို ဒါက အမှောင်ယံတွင် ကခြင်းပဲ”
ယွမ်ယွမ်က ချိုသာစွာ ပြောလိုက်၏။
သူ့နားထဲ ယွမ်ယွမ်၏ အသံက ဝင်ရောက်လာပြီး သူမ၏ ပူနွေးနွေး ရှုထုတ်သည့် လေသံကိုလည်း ကြားရသည်။ ဖုန်းယွီကို ပိုအံ့အားသင့်သွားစေသည်ကား သူမပခုံးပေါ်မှ ဖုန်းယွီ၏ လက်များသည် သူမ၏ ဖင်ပေါ်သို့ နေရာ ပြောင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။
ဖုန်းယွီလက်များက မာတောင့်တောင့် ဖြစ်သွားပြီး သူသည် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို သူမ၏ ပခုံးပေါ်ကို ပြန်တင်လိုက်၏။ သူ၏ ဘဝ နှစ်ခုလုံးတွင် သူသည် ယခုကဲ့သို့ အရာမျိုးကို မတွေ့ကြုံခဲ့ဘူးပေ။
“အစ်ကို ညီမက မလှလို့လား”
ဖုန်းယွီလက် ရွေ့သွားသည်ကို သူမ ခံစားလိုက်ရသည့်အခါ ဖုန်းယွီကို မမေးမနေနိုင်ဘဲ မေးလိုက်၏။
“မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက ဒါမျိုးနဲ့ အတားမကျသေးလို့ပါ”
ဖုန်းယွီက ပြန်ပြော၏။
“အစ်ကို အစ်ကို အစ်ကိုရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုတစိုက်နဲ့ နားထောင်လိုက်။ ဂရုတစိုက် နားထောင်နော်”
ယွမ်ယွမ်က ဖုန်းယွီနားကိုကပ်ကာ တီးတိုးပြောလိုက်၏။
သူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပွတ်တိုက်သံများနှင့် တညူတညူမည်သံများကို ဖုန်းယွီ ကြားလိုက်ရ၏။ ထိုအသံများက “အမှောင်ယံတွင် ကခြင်း”တွင် အတွဲအများအပြားလုပ်သည့် အသံများ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့ပုံက စိတ်လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်မှုများ ဖြစ်နေကြပြီး ထိုအထဲတွင် နိုက်ကလပ်မယ်များလည်း ပါဝင်၏။
မီးမှိတ်လိုက်သည့် အခါ လူတိုင်းက မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားကြပြီး အမျိုးသားများ အကုန်လုံးက စိတ်မထိန်းချုပ်နိုင် ဖြစ်သွားကြ၏။ ထိုအမျိုးသားများက သူ့တို့သည် လက်လေးချောင်းဖြင့် မွေးလာဖို့ ဆန္ဒရှိလို၏။ အမှောင်ယံကခြင်းတွင် အမျိုးသမီးများက ထိုအမျိုးသားများ၏ ထိတွေ့ခြင်းနှင့် ပွတ်သတ်ခြင်းများက အသားကျနေပြီ ဖြစ်သည်။
ထိုနေရာတွင် တကယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များ ရှိကောင်း ရှိခဲ့သော်လည်း ထိုနေရာတွင် ဟိုဒီနေရာ ထိကိုင်ခြင်းများ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်၏။
နွေရာသီ ဖြစ်ပြီး လူတိုင်းက အဝတ်အစား များများ မဝတ်ထားကြပေ။ အမျိုးသမီး အများစုက စကတ်နှင့် အင်္ကျီသာ ဝတ်ထားပြီး ထိုအရာများကို အမျိုးသားများကို လွယ်လွယ်နှင့် အခွင့်ပေးစေ၏။
နောက်ထပ် တစ်မိနစ် မကြာသေးခင် ဖုန်းယွီသည် ပိုပြီး ပြင်းထန်သည့် ရှိုက်သံများကို ကြားလိုက်ရ၏။ အချို့သော အတွဲများက အကြင်နားပေးခြင်းထက် ပိုသည့် အရာများ လုပ်နေ၏။
ထိုအသံများက ဖုန်းယွီကို လှုံဆော်ပေး၏။ ထိုအသံများကို နားထောင်ခြင်းရုံက သူ့ကို မခံမရပ်နိုင်အောင် ဖြစ်စေသည်။ ပြောစရာ မလိုပဲ သူသည် မိန်းကလေးငယ် တစ်ယောက်ကို ဖတ်ထားဆဲ ဖြစ်သည်။
ယွမ်ယွမ်သည် ရုတ်တရက် သူ့လက်လေးများကို ဖုန်းယွီ၏ ရှုပ်အင်္ကျီထဲ ထည့်လိုက်လိုက်ကာ သူ့နောက်ကျောကို ကြင်နာစွာ ထွေးပွေ့လိုက်၏။
“အစ်ကို ညီမက စကပ်တိုတိုပဲ ဝတ်ထားတာ ပြီးတော့ ညီမရဲ့ စကပ်က ချောင်နေတယ်။ အစ်ကိုလက်ကို ညီမရဲ့ စကပ်ထဲ ထည့်နိုင်တယ်။”
ယွမ်ယွမ်က ပြောလိုက်၏။
ထိုအရာက အရိပ်အမြွက် ပြတာ မဟုတ်တော့ပေ။ ဒါက ဖိတ်ခေါ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။
ဖုန်းယွီသည် သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းထားနိုင်စွမ်း မရှိတော့ပေ။ သူ့လက်များက သူမ၏ စကပ်ထဲကို ဖြည်းညှင်းစွာ ဝင်သွားတော့၏။
ယွမ်ယွမ်ခေါင်းသည် ဖုန်းယွီ၏ ပခုံးကို မှီလိုက်ပြီး ချိုသာသည့် ညည်းသံက သူမပါးစပ်မှ ထွက်လာ၏။ ဖုန်းယွီသည် သူမ အသက်ရှုမှုမှ အပူကို သူ့အဝတ်အစားမှ တဆင့် ခံစားလိုက်ရ၏။
ဖုန်းယွီလက်က အပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းတက်ကာ စူးစမ်းကြည့်လိုက်၏။ ယွမ်ယွမ်သည် ဆယ်ကျော်သက် တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်က ကောင်းကောင်း မဖွဲ့ဖြိုးသေးသော်ငြား သူမတွင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တော့ ရှိ၏။
သူက ဘရာမဝတ်ထားဘူးလား။
ဖုန်းယွီ၏ လက်က အပေါ်ကို တက်သွာသည့်အခါ အဟန့်အတား လုံးဝ မရှိပေ။ ယွမ်ယွမ်သည် ဤနေရာကို လာရန်ကတည်းက ပြင်ဆင်ထားပုံပေါ်၏။ စုန့်ရှောင်ဖုန်းသည် သူမကို ဖုန်းယွီနှင့် တွဲကခိုင်းပြီး သူ့ကို ကောင်းမွန်သည့် အခိုက်အတန့်ပေးရန် ဖြစ်၏။ သူသည် စုန့်ရှောင်ဖုန်း၏ အမိန့်ကို မဆန့်ကျင်ရဲပေ။
သူမ၏ စကတ်ကို ဖုန်ယွီက မကြာမီတွင် မလိုက်၏။ သူ့လက်က သူမ၏ ဖင်ကို ပွတ်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်နေ၏။ ယွမ်ယွမ်၏ ဖင်က အလွန် ချောမွေ့ပြီး ဖုန်းယွီသည် သူလက်များကို သူမဆီမှာ မခွာနိုင် ဖြစ်နေ၏။
ဘေးပတ်ဝင်းကျင်ရှိ လူတိုင်းကလည်း ထပ်တူညီသည့်အရာကို လုပ်နေကြ၏။ အချို့သူများကတောင် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ညည်းညူနေကြ၏။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အသံများနှင့် ယွမ်ယွမ်၏ ဖြားယောင်းသွေးဆောင်မှုက ဖုန်းယွီကို ပိုတောင် လှုံ့ဆော်နေ၏။
“အစ်ကို ညီမထင်တာ အစ်ကို သက်တောင့်သက်တာ မဖြစ်တဲ့ပုံပဲ။ ညီမအစ်ကိုကို ဇစ်ဖြေဖို့ ကူညီပေးမယ်နော်”
ယွမ်ယွမ်သည် ဖုန်းယွီ၏ နားနားကပ်ကာ တိုးတိုး ပြောလိုက်၏။
ဖုန်းယွီသည် မငြင်းရသေးခင် ယွမ်ယွမ်သည် ဖုန်းယွီကို ဇစ်ဖြေလိုက်ပြီး သူ့လက်သေးလေးများက သူ့ဘောင်းဘီထဲ တိုးဝင်သွားပြီးနောက် သူ့၏ အတွင်းခံထဲသို့ ဝင်သွားတော့၏။
ဖုန်းယွီသည် အနောက်ကို မဆုတ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘဲ တခြားသူတွေကို မတော်တဆ တိုက်ခဲ့တယ်။
သူသည် တစ်ယောက်ယောက်ကို တိုက်ခဲ့တာ မဟုတ်ပေ။ ဖုန်းယွီသည် တစ်ယောက်ယောက်၏ ခေါင်းကို သူ့ဖင်နှင့် တိုက်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
သူ့နောက်ရှိ လူများက ……..
ယွမ်ယွမ်၏ လက်များက အလွန် နူးညံပြီး ဖုန်းယွီ၏ အတွင်းခံထဲကို ခါးစည်းမှ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြင့် လျှိုသွင်း ဝင်ရောက်သွားသည်။
“ယွမ်ယွမ် အခု တော်လိုက်ရအော်။ သူတို့တွေ အလင်းကို ဖွင့်လိုက်ရင် အခြားသူတွေ ငါတို့ ဘာလုပ်နေလဲဆိုတာ မြင်သွားလိမ့်မယ်”
ဖုန်းယွီသည် ယွမ်ယွမ်ကို တားရန် ကြိုးပမ်းလိုက်၏။
“အစ်ကို ညအမှောင်ယံတွင် ကခြင်း”က ပုံမှန်အားဖြင့် တစ်နာရီခွဲလောက်ကြာလေ့ရှိတယ်။ သူတို့တွေ အလင်းမဖွင့်ခင် ဂီတသံက အရင်ရပ်သွားမှာ ဘယ်သူမှ မြင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
ယွမ်ယွမ်က ပြောလိုက်၏။
ယွမ်ယွမ်က ဒီအရာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ရင်းနှီးနေတားလား။ အမှောင်ယုံတွင် ကခြင်းက သူမအတွက် ပထမဆုံး အကြိမ် ဟုတ်ပုံမရဘူး။
“ဘာကြောင့် မင်း ဒီကို ရောက်နေတာလဲ။ ဘာကြောင့် ကြောင်းမှာ မရှိရတာလ””
ဖုန်းယွီက ရုတ်တရက် မေးလိုက်၏။
“အစ်ကို ဘာကြောင့် ဒီမှာ အဲ့အကြောင်း ပြောနေတာလဲ။ ဒါ့အပြင်ကို ညီမ ကျောင်းတက်ချင်သေးရင် စာမေးပွဲ အောင်ဖို့လည်း လိုသေးတယ်။ ထပ်ပြောရရင် ညီမရဲ့ မိဘတွေက ညီမကို ကျောင်းပို့ဖို့ မတက်နိုင်ကြဘူး”
ယွမ်ယွမ်က ပြန်ပြောလိုက်၏။
ဖုန်းယွီ၏ လျှာက တောင့်သွားသည်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဘာမည်နေရမှန်း သူမသိတော့ပေ။
ယွမ်ယွမ်သည် ရုတ်တရုက် နောက်လှည့်လိုက်ပြီး ဖုန်းယွီကို မှီလိုက်၏။ သူမက ခြေဖျားထောက်လိုက်ပြီးနေနာက် ဖုန်းယွီ၏ ဖွားဖက်တော်ကို သူမ၏ ပေါင်ရင်းနှင့် ဖိလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမက သံစဉ်အလိုက် ထန်နေသည့် ဖင်က ဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်ရှားနေ၏။
“အစ်ကို အခုထိ နို့ရည်မထွက်သေးဘူးလား။ ဒါမှမဟုတ် ညီမပါးစပ်ကို သုံးပြီး အစ်ကို ကူပေးရမလား”
ယွမ်ယွမ်က မေးလိုက်၏။
ဒီခေတ်မှာ ဒီလို ဝန်ဆောင်မှုက ရှိတာပဲလား။
ဖုန်းယွီထံမှ ညည်းသံ တစ်ချက် ထွက်လာ၏။ သူသည် ရုတ်တရက် နိုက်ကလပ်ကို ယနေ့လာရသည်ကို မကောင်းသည့် အကြံမဟုတ်မှန်း ခံစားမိသွား၏။ အသက်၄၀အရွယ်ကျော် စိတ်နှင့် ဆယ်ကျော်သက် ကိုယ်ကြောင့် ဖုန်းယွီသည် ယွမ်ယွမ်ကို မငြင်းနိုင် ဖြစ်နေ၏။
လီနသည် အလွန် ငယ်ရွယ်သေးပြီး ဖုန်းယွီသည် သူမကို ယခုလို ထိလိုစိတ် မရှိပေ။ သို့သော် ယနေ့တွင် အခြေအနေများက အမြင့်ဆုံး အဆင့်အထိ ရောက်လာပြီး ဖြစ်၍ ဖုန်းယွီက ယွမ်ယွမ်ကို အင်တင်တင်ဖြင့် တွန်းလိုက်၏။
ဖုန်းယွီသည် နောက်ဆုံးတွင် ယွမ်ယွမ်၏ ခေါင်းကို တွန်းလိုက်သည့် အခါ သူသည် တဆက်ဆက် တုန်သွားပြီး နို့ရည် အနည်းငယ် ထွက်သွားတော့သည်။ ထို့နောက် ဂီတသံက ရပ်သွားတော့၏။
ဖုန်းယွီသည် ယွမ် ၁၀တန် ငွေစက္ကူ တစ်ရွက်ကို သူ့အိပ်ကပ်ထဲမှ ထုတ်လိုက်ပြီး ယွမ်ယွမ်ကို ပေးလိုက်ကာ
“မင်း သွားပြီး ကိုယ်ကိုကိုယ်သာ သွားကစားနေလိုက်တော့။ ငါ ငါ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ခဏလောက် စကားပြောလိုက်ဦးမယ်”
